5 lat Dr Lifestyle w sieci – co się działo, co się zmieniło i co dalej z blogiem?

To było chyba w 2009 roku, na początku liceum, gdy zobaczyłam Joannę Glogazę w kozakach za kolano. Byłam wtedy pewna dwóch rzeczy: chcę mieć takie kozaki i chcę założyć bloga. Kozaki okazały się za drogie, więc został mi jedynie blog. Nie ten, którego teraz czytasz. Pod inną domeną, na innym serwerze i o innej tematyce (takiej nie sięgającej daleko powyżej czubka mojego nosa, gdyż wówczas byłam przekonana, że moje miłosne wzloty i upadki są wystarczająco interesujące, by miały przedrzeć się na ekrany cudzych monitorów).

Szybko zdobył popularność i równie szybko zniknął z Internetu z-do-końca-nie-mojej-winy.

Na nowe kozaki i nowego bloga, czas przyszedł 3 lata później. Zaczynałam wówczas studiować drugi kierunek (pierwszym była biotechnologia medyczna, dietetykę zaczęłam rok później), który obligował do tego, by ZACZĄĆ WRESZCIE JAKOŚ WYGLĄDAĆ.

Jednym z pierwszych wpisów była stylizacja na randkę, w którym to poście śmigałam w tychże kozakach za kolano na szalonej szpilce po kostce brukowej ze sztuczno-złotym naszyjnikiem nałożonym w roli ozdoby przykrótkiej sukienki. Próbowałam po omacku wkroczyć do świata fit bełcoachingu, pokazując moją własną drogę zakwasami i potem płynącą.

Założyłam bloga, żeby schudnąć. Kilogramy zniknęły, a blog pozostał. Przez lata odwiedziło go ponad trzy i pół miliona osób, a każdego miesiąca moje wypociny czyta ponad 100 000 osób.

5 lat to kawał czasu

Gdy wracam do pierwszych wpisów na blogu zachodzę w głowę, jak to się stało, że zyskał popularność. I to nie jest kokieteryjna skromność, no sami spójrzcie:

• Encyklopedia i przewodnik krok po kroku po zmianie nawyków żywieniowych
• Pierwsza darmowa dieta
• Lista produktów dozwolonych i zakazanych na diecie (cokolwiek miało to znaczyć)

Mała próbka wesołej twórczości wystarczyła, bym z pełnym przekonaniem mogła napisać: poziom merytoryczny bloga wzrósł. UFF.

Im bardziej interesowałam się tematyką odchudzania, tym więcej sprzecznych informacji czytałam w Internecie. Każdy ekspert zdawał się mieć najlepszą, najskuteczniejszą, najbardziej efektywną i najniejszą metodę gwarantującą spektakularne rezultaty. Niby wszyscy napisali już wszystko o odchudzaniu.

A epidemia otyłości nie dość że jak była, tak jest, to nadal zachowuje tendencję wzrostową.

Z szukania prawdy i demaskowania gównoprawdy uczyniłam swoją małą, życiową misyjkę. Zrealizowałam kilkadziesiąt kursów, przeczytałam setki artykułów naukowych i pewnie nie mniej (co prawda różnej jakości) książek. Stale się doszkalam, szukam wiedzy w oryginalnych źródłach (samodzielnie interpretuję wyniki aktualnych badań naukowych, nie przedrukowuję przypadkowych informacji). Inwestuję dużo czasu i pieniędzy, by rozwijać się w swoim fachu.

To nie zawsze wystarcza. Przy pladze zaburzeń hormonalnych i chorób cywilizacyjnych, przed dietetykami stają naprawdę duże wyzwania. Trudno o szablonowe rozwiązania, a coś takiego jak „sprawdzona i w 100% skuteczna metoda” w zasadzie nie istnieje. Brak wystarczająco dużej wiedzy i doświadczenia, by komuś pomóc najbardziej frustruje mnie w mojej robocie. Jednocześnie, jest najsilniejszym motorem napędowym. O ile nie mogę nikomu obiecać efektów, tak pełne zaangażowanie jak najbardziej.

Zależy mi na ludziach.

Kierunek rozwoju dyktujecie Wy – moi Czytelnicy, obserwatorzy, podopieczni i pacjenci.  Staram się uważnie słuchać i obserwować, by poznawać Wasze potrzeby i obawy. Mam ogromne szczęście pracować w branży, która mnie pasjonuje i pozwala prowadzić taki styl życia, jaki lubię. Mam czas na samorozwój, podróże, spotkania z przyjaciółmi i rodziną. Mam satysfakcję, bo to, co robię realnie przekłada się na jakość życia innych ludzi.

Prywatnie jestem spełnioną żoną. Jeśli czytacie mnie od dawna, wspólnie przeżywaliśmy pierwsze randki, razem cieszyliśmy się z zaręczyn, przygotowywaliśmy się do ślubu. Nasza rodzina stopniowo powiększała się o kolejne koty. Kilka razy się przeprowadzaliśmy, zmienialiśmy pracę i rzucaliśmy pracę.

Dziś żadne z nas nie pracuje na etacie. Skończyłam studia. Założyłam firmę. Mieszkamy i działamy na 35 metrów w modelu rodzinnym Dwa + Plusz + Plusz.

Spełniam się i jestem szczęśliwa.

I nawet nie wyobrażacie sobie ile dla mnie znaczy możliwość napisania tego zdania z pełnym przekonaniem. Zanim w lutym 2017 roku zaczęłam terapię nerwicy lękowej (i stanów depresyjnych będących jej skutkiem), ciężko było mi odczuwać satysfakcję i radość z życia. Nie przeszkadzało mi w tym odnoszenie sukcesów, ogarnianie życia, szczęśliwy związek. To, co się działo nie miało wiele wspólnego z tym, jak się czułam.

Zawsze przecież mogło być więcej. Lepiej. Mocniej. Bardziej.

Moją konydcję psychiczną w latach 2015-2017 można by narysować na sinusoidzie. Od hurraoptymistycznych momentów „mogę wszystko” przez „jestem gównem” po „obudźcie mnie jak skończy się zima, a jeśli zapomnicie, to może i lepiej” i „jestem zdrowa, przecież każdy może mieć gorszy czas” mieszanym z „jestem wariatką, ale nie pójdę do lekarza, bo na pewno wciśnie mnie w biały kaftan”.

Możecie nawet pamiętać te subtelne wtrącenia, w których wyrażałam nadzieję, że „jeśli nie można z czegoś wyjść, to trzeba przez to przejść”. A może ten wpis podsumowujący 2016 rok, który później ocenzurowałam, bo tak bardzo nie chciałam przyznać się przed samą sobą, że jest naprawdę źle. Bałam się, że kiedy zacznę o tym pisać, nie będzie odwrotu i nie zostanie w moim życiu ani jedna strefa, w której czuję się względnie normalnie.

Nie zrozumcie mnie źle – to nie tak, że na blogu udawałam, że wszystko jest okej. Zwyczajnie gdy nie było okej, nie miałam ochoty pisać o niczym. A już na pewno nie chciałam jeszcze bardziej pogrążać się w negatywnych myślach. Miałam wtedy za duży burdel w głowie, by zapraszać do niej gości. Potrzebowałam czasu dla siebie i bardzo cieszę się, że sobie na niego pozwoliłam.

To, co widzimy w Internecie, to zazwyczaj tylko skrawek (skraweczeniek) czyjegoś życia. Skraweczek, którego zakres zalezy wyłącznie od nadawcy komunikatu. Wyciszanie niektórych wątków to wybór, do którego twórca ma prawo. Czasami potrzeba jednostki-autora musi być ważniejsza niż potrzeba grupy (czytelnicy, którzy chcieliby wiedzieć, co się dzieje), bo na szali stoi on sam.

O moim leczeniu wiedziała wąska grupa osób. Nie dlatego, że wstydziłam się problemu. Postrzegałam go jako intymną sytuację, w której sama muszę się sobą zaopiekować bez zmartwionych głosów dobiegających zewsząd. Nie oczekiwałam wtedy pocieszenia. Potrzebowałam spokoju i własnej uwagi.

Od niedawna nie biorę leków. Terapia jeszcze trwa. Żyje mi się lżej, niż kiedykolwiek wcześniej.

To nie tak, że już nie miewam dni jęczybuły, nie bywam rozmemłana i nigdy nie czuję się jak najgorszy człowiek na świecie. Jasne – te momenty nadal się zdarzają. Świat jakoś tak nie przestał się kręcić tylko dlatego, że chciałabym, by na mnie poczekał. Aż się poukładam, ugaszę pożary i będę gotowa zacząć na nowo. No nie. Nadal zdarzają się złe rzeczy.

Ale potrafię sobie z tym radzić i nie dopuszczam do tego, by negatywne emocje zawładnęły całą resztą codzienności.  Jestem silniejsza niż kiedykolwiek. Już się tak nie boję. I pomyśleć, że wystarczyło przyznać się przed sobą: mam problem. potrzebuję pomocy.

Boli mnie dupa, idę do proktologa. Albo wyłączam Instagram i inne dupobólogenne strony.
Boli mnie dusza, idę na terapię.

Nie dam sobie wmówić, że jest inaczej. Wariactwem nie jest walczyć o lepszą jakość życia dla siebie i (pośrednio) swoich bliskich, tylko olać temat i pogodzić się z tym, że życie jest jak papier toaletowy (wiecie, szare, długie i do dupy). Podjęcie terapii było najlepszym, co zrobiłam dla siebie przez całe życie. W tym czasie, przekonałam się, że:

• Odczuwanie wdzięczności za to, co mam, zabiera miejsce dla lęku o to, co mogę stracić lub co może mnie ominąć.
• Mindfulness nie jest odlotem dla uduchowionych wegańskich joginek medytujących w górach tybetu. To skuteczne narzędzie, by mniej martwić się na co dzień i doceniać więcej.
• Każdy dorosły człowiek jest odpowiedzialny za siebie: swoje emocje i konsekwencje swoich czynów (i nie mogę przejmować tej odpowiedzialności za siebie).
• Dopóki mam czyste intencje i jestem dobra dla innych ludzi, nie muszę się przejmować tym, jak mnie oceniają.
• Kierowanie się własnymi wartościami zabiera dużo wymyślonych problemów, bo gdy czujesz, że po prostu chcesz coś zrobić i to robisz, to jesteś tak zaangażowany, że zostaje niewiele miejsca na wątpliwości.
• Lżej się żyje bez zamartwiania rzeczami, na które nie mam wpływu. Próba objęcia sfery uczuć logiką jest z góry skazana na niepowodzenie. A uczucia mogą być cenniejszym doradcą, niż logika.
• Pracoholizm i przerośnięte ambicje nie są powodem do dumy, nie czynią mnie lepszym człowiekiem. Są najkrótszą drogą do nadwyrężenia zasobów i zmęczenia materiału.
• Warto zadawać sobie pytanie: Co ja na to? Codziennie, bez okazji, by pozostawać w kontakcie ze sobą (który często zakłócamy ilością bodźców zewsząd). To moje ulubione Pytanie Przywołujące Do Porządku Wspomagające w Nawiązaniu Kontaktu z Samą Sobą. Jest genialne, bo skoro zadaję je samej sobie i chcę poznać swoje emocje związane z daną sytuacją, nie mam wyjścia awaryjnego. Po kilkunastu miesiącach praktyki nie jestem w stanie zamaskować prawdziwych emocji, które pojawiają się jako odpowiedź. Nie jestem też w stanie przekonać się, że czuję inaczej. Skoro czuję, to czuję. To ja na to 🙂
• Jak będę żałować, to po prostu będę żałować. Nie jest to takie straszne jak się wydaje. Już na pewno by nie tyle, żeby lęk przed żałowaniem czegoś powstrzymywał mnie od podjęcia próby.
• Jedyne czego mogę być pewna, to ten moment, który własnie trwa. Ani ja sama, ani nikt na świecie, nie może dać mi na nic gwarancji. Przyszłość jest niepewna, dlatego lepiej skoncentrować się na tym, co tu i teraz.
• Cudze sukcesy nie obnażają moich niedostatków.
• Decyzje podejmowane w oparciu o intuicję były najlepszymi decyzjami w moim życiu.
• Dobrze jest czasem odpieprzyć się od siebie, pogodzić się z tym, że nie zawsze będzie idealnie, ale pamiętać, że nie raz udało mi się pokonać różne trudności, dlatego istnieje duże prawdopodobieństwo, że pokonam je (z mniejszymi lub większymi stratami) też w przyszłości.
• Jeśli wydarzą się wszystkie kataklizmy świata, zawsze będę mogła zacząć od nowa.
• Zawsze jest coś pomiędzy.
• Co by się nie działo, choćby wydawało mi się, że na nic nie mam wpływu, to mam – na to, jak na daną sytuację zareaguję.
• Nie warto zatruwać sobie życia rzeczami na które nie mam wpływu. Zaoszczędzoną energię wolę przekierowac na samorozwoj i realizację marzeń.

Brzmi jak bełkołcz, z którego śmiałam się we wstępie, co? Mam to gdzieś. Zgadzam się – to wszystko banały. Ale inaczej jest czytać o nich kolejny raz, kiwać głową przez kilka sekund, a później wrócić do codzienności bez stosowania wiedzy w praktyce, a inaczej, gdy po prostu w to wierzę. To mój zbiór zasad, kompas i lek na zwątpienie.

I jeśli miałabym wybrać jedną rzecz, o której marzę, byś ją zapamietala, byłoby to: nie czekaj aż spadniesz na dno, gdzie czeka Cię tylko muł a od spodu puka jedynie Anders Behring Breivik. Jeśli czujesz, że toniesz- idź do lekarza.

Może gdybym wiedziała o tym wcześniej, zaoszczedzilabym sobie wiele niepokoju, bólu i rozczarowań. Że nie radzę sobie ze sobą. Że spadam coraz głębiej i głębiej. Że ten mój plecak co tak ciąży i ciąży ma w sobie coraz więcej kamieni, którym ciężko stawić opór. Że w tym gównie wcale nie tak łatwo nauczyć się plywać. Że burza jakoś tak zwyczajnie nie chce minąć. I trwa, i trwa, i trwa, i nie obchodzi jej nic a nic, że już nie mogę. Że jak już na chwilę wyjdzie słońce, to jeb – idzie tsunami.

Bycie pieprzoną Zosia Samosią mogło wyrządzić mi duża krzywdę.

Dziękuję Ci losie, że postawiłeś na mojej drodze faceta, który chciał o mnie zawalczyć.
Dziękuję Ci Mężu.

Co u mnie dziś?

Pracuję mniej, ale efektywniej. W 2016 roku pisałam, że chce odpoczywać w czasie odpoczynku i pracować w czasie pracy. Od momentu wdrożenia tej zasady w życie, mam czas na wszystko. Chociaż nie. Nie na wszystko. Na priorytety, które nigdy nie były tak jasne, jak teraz.

Pracuje ze sobą nad sobą. Jestem dla siebie ważna, dbam o to, by na bieżąco zaspokajać swoje potrzeby i nie nadwyrężać zasobów.
Dbam o męża i nasza relację. Otaczamy się dobrymi ludźmi, którym możemy ufać.
Rozwijam się zawodowo. Ekscytuje mnie to, co robię. Nie zawsze jest łatwo, ale nie oczekuję, że będzie.
Buduję biznes online.

A gdy pisałam ostatnie zdanie (to o biznesie online), długo nie mogło przejść mi przez palce. Czułam się nieco zawstydzona. Jak mała dziewczynka, która założyła szpilki mamy, umazała się czerwoną szminką i oznajmiła: JESTEM DOROSŁA!

Przedsiębiorzosci nie nauczyłam się w szkole, ani nie obserwowałam jej w domu- rodzice są świetnymi ekspertami w swoich dziedzinach, ale zawsze realizowali się w pracy na etat. Zanim założyłam firmę, nie wiedziałam nic o „prowadzeniu biznesu”. Poszłam za intuicją. Zamierzałam tworzyć produkty i usługi o wyższej jakości niż to, co udostępniam za darmo na blogu. Wiedziałam, jakie muszą być, bo przecież jestem z Wami w kontakcie od lat. Uznałam, że to wystarczy.

Co dalej?

• nie przestanę blogować – ostatnia przerwa była spowodowana intensywnymi pracami nad rozwojem sklepu, poradni i przygotowywaniem kampanii IV edycji mojego kursu online
• na blogu będzie pojawiało się mniej artykułów, co jest naturalną konsekwencją zmian w moim życiu – nie jestem już studentką ze stypendiami na obu kierunkach i finansowym wsparciem rodziców. Więcej czasu i energii muszę poświęcać komercyjnym projektom, ale dzięki nim jestem w stanie nadal tworzyć bezpłatne artykuły, prowadzić grupę na Facebooku i być aktywną w innych miejscach w sieci. Dobra, koniec tłumaczenia się z tego, że jako dorosła baba muszę zarabiać 😉
• będę tworzyć eksperckie wpisy dla klientów i udzielać konsultacji producentom żywności
• rozwinę sklep z jadłospisami – wczesną jesienią pojawią się kolejne, zupełnie nowe diety z nowymi przepisami; tym razem opracuję jadłospisy dedykowane dwóm najpopularniejszym wśród czytelników bloga supermarketom: Biedronce i Lidlowi. Dzięki temu będzie można wykorzystywać w diecie zdrowe gotowce i całą listę zakupów realizować w jednym sklepie
• rozwinę Korepetycje z odchudzania – zależy mi, żeby w IV edycji wzięło udział jak najwięcej kobiet. Kurs ma za dobre opinie a ankieta dała jednogłośny wynik: warto go kupić!

Prywatnie zamierzam nadal dbać o siebie i moich najbliższych. Spędzać dużo czasu z ludźmi, których kocham, zwiedzać z nimi świat, robić pasjonujące rzeczy a jak najdzie nas ochota, to robić kotlety mielone w niedzielę, by milej oglądało się cały sezon serialu.

Jest dobrze. Tak, jak zawsze miało być.

Nie za bardzo lubię mówić o uczuciach, dlatego często chowam się za maską autoironii i sarkazmu. Mogłabym teraz narysować Wam laurkę w Paincie, poudawać, że jestesmy na rozdaniu Oscarów i złożyć Wam oficjalne podziękowania, zrobić urodzinowy tort-zakalec i zjeść go w całości na lajwie czy rzucić przepisem na watę cukrową 0 kcal.

Uznałam, że pierwsza randkę mamy już za sobą, kokieteryjne zaloty też i mogę napisać po prostu: dziękuję.

Dziękuję Wam za wysoki poziom komentarzy, zaangażowanie we współtworzenie moich miejsc w sieci (szczególny ukłon do dziewczyn z Pozytywnej) i za pomoc w promowaniu idei pozytywnego odchudzania. Fajnie jest mieć wokół siebie takich ludzi.